Artikel Denzel

In september heb ik voor Zorg Primair (het vakblad voor primair en speciaal onderwijs) een stukje mogen schrijven over Denzel. Denzel is een jongen die in de laatste twee jaar van zijn (speciaal) basisschoolcarrière bij mij in de klas zat. In mijn gesprek met hem vroeg ik naar zijn schoolloopbaan. Wat heeft hem moeite gekost? Waardoor is hij gegroeid? Hoe is hij gekomen tot waar hij nu staat? Het gesprek was heerlijk. Een open en vrij gesprek met trotse ouders op de achtergrond die het verhaal aanvulden waar nodig. 

Als zijn schoolloopbaan een recept zou zijn, neemt men als ingrediënten:

• Doorzettingsvermogen en de wil om te groeien. 
  
• Op de juiste momenten gezien worden door bijvoorbeeld een docent
• Ouders die onvoorwaardelijk achter hem staan.  
  

Spoiler: hij is nu 23 en studeert met plezier!

Denzel

In groep 1 kregen ouders al te horen dat hij niet goed opletten en dat hij erg afwezig was. Hij zat in z’n eigen wereld en met de jaren creëerde hij steeds meer tics. Huilend zei hij elke dag weer dat hij niet naar school wilde. Hij vond drukte niet fijn, hij werd niet begrepen en alles ging veel te snel. Hij weet nog dat leraren daar boos werden als hij extra uitleg vroeg. En soms had hij ander werk maar ze vergaten dan zijn schriftjes uit te delen waardoor hij moest vragen om z’n werk. Hij had het gevoel dat hij alleen maar negatief opviel. Ook de verbinding met z’n klasgenoten was minimaal.
Ouders hebben regelmatig om hulp en eventueel onderzoeken gevraagd. Ook gaven ze aan dat deze school wellicht niet bij hem paste. Steeds weer werd er aangegeven dat Denzel gewoon z’n best moest doen.

In groep 4 waren de tics enorm heftig waarbij er zelfs gedacht werd aan Gilles de la Tourette of een tic stoornis. Gelukkig had hij een fijne en leuke leraar in groep 4 die hem echt zag en het beste voor hem wilde. School wilde nog steeds geen onderzoek regelen dus ouders hebben dit zelf bekostigd. Via z’n leraar van groep 4 kwamen ze bij een onderzoeksbureau wat de week erna al tijd had. Hij kreeg de diagnose PDD-NOS. Ouders herkende dat niet helemaal, maar ze zagen het wel als een escape naar het speciaal basisonderwijs. Toen ouders met het rapport aankwamen op school, werden ze ineens wel geloofd en werd alles in werking gezet om hem naar het SBO te sturen. Ouders vonden het spannend maar wisten ook dat het alleen maar beter kon worden.

Hieronder het volledige artikel. Veel leesplezier!